ورزش در دبی قدیم: از صحرا تا دریا، ریشه‌های پنهان شهر
۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
کپی لینک
منابع
38
نمایش منابع در متن
Novotel-dubai-world-trade-centre
Bookmybooking
Forevertourism
Focus Hidubai
Travelsaga
Twocontinents
Dxboffplan
Arabianbusiness
Experience
Archive Aramcoworld
Dxbnewsnetwork
Dxbnewsnetwork
Uaestories
Uw360
Qatarmarine
Mexicohistorico
Agulhasocean
Gradesfixer
Khaleejtimes
Travelsaga
Resources Enwwf
Propertyfinder
Dubaiasitusedtobe
Magnumphotos
Dubaiexiles
En Wikipedia
Magzoid
Artsandculture Google
Landsurvival
En Wikipedia
Nla
Britannica
En Wikipedia
Alwaslsc
Faris7b Weebly
En Wikipedia
Aithor
Astrosafe
دبی را قبل از آسمان‌خراش‌های سر به فلک کشیده و بزرگراه‌های شلوغ تصور کن. منظره‌ای را تصور کن که با شن‌های وسیع صحرا و آب‌های درخشان خلیج فارس 
[13]
[19] تعریف می‌شد. این واقعیت دوران امارات متصالحه بود، مدت‌ها قبل از تشکیل امارات متحده عربی در سال 1971 
[28]
[33]. زندگی در آن زمان ساده‌تر بود، عمیقاً با محیط زیست پیوند خورده بود و جوامع به منابع صحرا و نعمت‌های دریا [13][19] متکی بودند. خور دبی فقط یک آبراه نبود؛ قلب جامعه بود، مرکزی برای ماهیگیری، صید مروارید و تجارت 
[11]. در این محیط، فعالیت‌های بدنی فقط «ورزش» به معنای امروزی نبودند؛ بلکه مهارت‌های ضروری بودند که در تار و پود بقا، فرهنگ و زندگی اجتماعی 
[3]
[7]
[2] تنیده شده بودند. این دوران همچنین شاهد اولین نشانه‌های ظریف نفوذ خارجی، به‌ویژه از جانب حضور بریتانیا 
[24]
[29][33] بود. بیا تا چشم‌انداز ورزشی منحصربه‌فرد دبی را قبل از تشکیل امارات متحده عربی بررسی کنیم و به سنت‌های بادیه‌نشینی، مهارت‌های دریایی و ورود اولیه ورزش‌های غربی بپردازیم.
زندگی در شن‌ها: ورزش‌ها و بازی‌های سنتی بادیه‌نشینان
محیط طاقت‌فرسای صحرا، بوته آزمایشی بود که شیوه زندگی سنتی بادیه‌نشینان را در آنچه امروز امارات متحده عربی نامیده می‌شود، شکل داد [13][7]. بقا به تسلط بر مهارت‌های خاص، درک زمین‌های سخت و استفاده بهینه از منابع کمیاب [7][13] بستگی داشت. جالب است که چگونه بسیاری از بازی‌های سنتی بادیه‌نشینان مستقیماً از این تکنیک‌های حیاتی بقا تکامل یافته و به بخش‌های ارزشمندی از میراث فرهنگی و تعاملات اجتماعی آنها 
[4][7] تبدیل شدند. اینها فقط بازی نبودند؛ سنت‌های زنده‌ای بودند که نسل به نسل منتقل می‌شدند، جوانان را آموزش می‌دادند و جوامع را برای جشن‌ها [3] گرد هم می‌آوردند. آنها تجسم قدرت، تخصص و ارزش‌های مردم بادیه‌نشین بودند و آنها را به گذشته‌شان [3] پیوند می‌دادند.
قوش‌بازی (البیزره)
قوش‌بازی، یا Al-Bayzarah، شاید نمادین‌ترین ورزش سنتی باشد که ریشه‌های آن به قرن‌ها پیش، شاید حتی 2000 سال قبل [4]
[18]
[36] بازمی‌گردد. در ابتدا، این یک ورزش نبود، بلکه یک روش شکار حیاتی بود که بادیه‌نشینان برای یافتن غذا در چشم‌انداز چالش‌برانگیز صحرا [4]
[20][36] از آن استفاده می‌کردند. شاهین‌ها که به دلیل بینایی و سرعت فوق‌العاده‌شان ارزشمند بودند، به‌طور ماهرانه‌ای برای شکار طعمه‌هایی مانند هوبره و خرگوش صحرایی [4][36] آموزش داده می‌شدند. از نظر تاریخی، قوش‌بازان پرندگان مهاجر را صید می‌کردند، آنها را رام کرده و با دقت برای شکار آموزش می‌دادند، فرآیندی که نیازمند صبر، مهارت و انضباط فوق‌العاده‌ای 
[6][18] بود. فراتر از بقای صرف، قوش‌بازی به یک عمل بسیار محترم تبدیل شد که نماد غرور، افتخار، شجاعت و صبر در فرهنگ عرب [4][20] بود. این امر عمیقاً در هویت قبیله‌ای ریشه دوانید و به شیوه‌ای از زندگی تبدیل شد که در گردهمایی‌های شبانه [36] مورد بحث قرار می‌گرفت. پایه‌های قوش‌بازی به عنوان یک سنگ بنای فرهنگی، مدت‌ها قبل از ظهور مسابقات مدرن 
[32]، محکم بنا نهاده شده بود.
شتردوانی
شترها، «کشتی‌های افسانه‌ای صحرا»، برای زندگی بادیه‌نشینان قبل از سال 1971 [13][18] کاملاً ضروری بودند. آنها وسیله حمل و نقل، شیر، غذا و حتی نمادی از ثروت [13][18] بودند. با توجه به نقش محوری آنها، جای تعجب نیست که شتردوانی به یک ورزش سنتی مهم [3][18] تبدیل شد. در روزهای اولیه، مسابقات اغلب غیررسمی بودند و در مناسبت‌های خاص مانند عروسی‌ها، جشنواره‌ها یا زمانی که شیوخ از جوامع بادیه‌نشین بازدید می‌کردند [20][36] برگزار می‌شدند. این رویدادها جشن‌های پر جنب و جوشی از روحیه اجتماعی و هویت بادیه‌نشینان [3][20] بودند. آماده کردن یک شتر مسابقه یک کار جدی بود که شامل رژیم‌های غذایی خاص و آموزش اختصاصی بود و با این حیوانات مانند ورزشکاران واقعی [18][36] رفتار می‌شد. در حالی که مسابقات بزرگ امروزی با سوارکاران رباتیک یک تحول مدرن [3][36] است، سنت مسابقه شترها برای ورزش و جشن ریشه‌های عمیقی دارد که به دوران قبل از تشکیل فدراسیون [18][24] بازمی‌گردد.
سایر فعالیت‌های صحرایی
اغلب همراه قوش‌بازان، سگ‌های سلوکی بودند، یکی از قدیمی‌ترین نژادهای سگ شناخته شده [7][36]. این سگ‌های شکاری چابک و وفادار توسط قبایل صحرا برای تعقیب شکار [7] آموزش داده می‌شدند. سلوکی‌های عربی به خاطر سرعت شگفت‌انگیزشان مشهور بودند و می‌توانستند به سرعت ۶۵ کیلومتر در ساعت برسند، سرعتی که برای گرفتن غزال [7] کافی بود. احتمالاً مسابقه سگ‌های سلوکی به عنوان یک ورزش از این شیوه‌های شکار سنتی تکامل یافته و اهمیت تاریخی این سگ‌ها را در زندگی بادیه‌نشینان [7][20] گرامی می‌دارد. اسب‌ها، به‌ویژه نژاد مقاوم عربی که برای صحرا مناسب بود، نیز بسیار ارزشمند [18] بودند. آنها نقش‌های حیاتی در حمل و نقل و به‌طور بالقوه در درگیری‌های قبیله‌ای قبل از ورود وسایل نقلیه مدرن [20]
[22] ایفا می‌کردند. در حالی که مسابقات اسب‌دوانی با جوایز بزرگ جدیدتر است [2][18]، پیوند فرهنگی عمیق با اسب‌ها و سوارکاری در آن زمان بدون شک قوی [4][20] بود. به راحتی می‌توانی مسابقات غیررسمی و نمایش مهارت‌های سوارکاری را که در جوامع قبیله‌ای [32] رایج بوده، تصور کنی. بازی‌های سنتی دیگری نیز وجود داشتند که اغلب بازتاب زندگی روزمره یا آزمایش مهارت‌ها 
[35] بودند. اگرچه سوابق خاصی برای دبی قبل از سال ۱۹۷۱ محدود است، فعالیت‌های رایج در خلیج فارس احتمالاً شامل انواعی از تیراندازی با کمان (که از نظر تاریخی برای شکار و دفاع حیاتی بود [4]) و شاید بازی‌های گروهی مانند Al Mareihan یا بازی‌های کارتی مانند Al-Baloot در طول گردهمایی‌های اجتماعی [35]
[38] می‌شد. این ورزش‌های سنتی بیانگرهای اساسی میراث بودند، جامعه را می‌ساختند و مهارت‌های ضروری [2][3][7] را حفظ می‌کردند.
پژواک‌هایی از امواج: میراث دریایی و فرهنگ بدنی
مدت‌ها قبل از اینکه نفت سرنوشت دبی را تغییر دهد، هویت آن با دریا [11][13]
[21] گره خورده بود. مانند سایر جوامع ساحلی در امارات متصالحه، دبی برای بقا و تجارت به شدت به خلیج فارس [13]
[27] متکی بود. برای قرن‌ها، ماهیگیری و به‌ویژه، صید مروارید، سنگ بنای اقتصاد محلی [11]
[12][13][19] را تشکیل می‌داد. این پیوند عمیق با آب، میراث غنی از مهارت‌ها، سنت‌ها و فعالیت‌های بدنی دریایی را پرورش داد که پیش‌درآمد ورزش‌های آبی امروزی [4][27] بودند. دریا فقط یک منبع نبود؛ فرهنگ بدنی مردمی را که در سواحل آن زندگی می‌کردند 
[16][27] شکل می‌داد.
صید مروارید (الغوص) - فراتر از یک حرفه
صید مروارید، یا Al-Ghaus، برای نسل‌ها صنعت غالب در دبی و خلیج فارس بود، به‌ویژه در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم 
[9][13]
[14][21]. این حرفه طاقت‌فرسا عمدتاً در تابستان انجام می‌شد که آب‌ها گرم‌ترین 
[15][21] بودند. مردان سوار بر لنج‌های چوبی سنتی، سفرهای طولانی را آغاز می‌کردند که گاهی تا چهار ماه [13][21] طول می‌کشید. فشار جسمی بر غواصان، ghawwas، بسیار زیاد [9][21] بود. آنها هر روز شیرجه‌های آزاد متعددی انجام می‌دادند، اغلب به اعماق قابل توجهی می‌رسیدند و نفس خود را برای مدت‌های چشمگیری - گاهی تا دو یا سه دقیقه [13]
[17][21] - حبس می‌کردند. غواصان به تجهیزات ابتدایی اما ضروری متکی بودند: گیره بینی (fitaam)، محافظ انگشتان، طناب وزن‌دار برای پایین رفتن، طناب نجات به قایق، چاقو و سبدی (dadjin) برای جمع‌آوری صدف‌ها [14][15][21]. ماهرترین غواصان می‌توانستند تا عمق ۲۶ متری [14] شیرجه بزنند. اگرچه صید مروارید به معنای امروزی ما یک «ورزش» نبود، اما نیازمند آمادگی جسمانی فوق‌العاده، ظرفیت ریه، استقامت و شجاعت محض [9][27] بود. مهارت‌هایی که در طول نسل‌ها توسعه یافته بودند - شنا، غواصی، کنترل تنفس، تاب‌آوری - به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ بدنی ساحلی [16] تبدیل شدند. تجربه مشترک این سفرهای طولانی و طاقت‌فرسا نیز پیوندهای اجتماعی قوی [16][27] ایجاد کرد. این میراث باورنکردنی امروزه در رویدادهایی مانند مسابقه لنج‌های القفال (Al Gaffal Dhow Race) گرامی داشته می‌شود که یادآور بازگشت (Al Gaffal) ناوگان‌های صید مروارید 
[1]
[8] است.
مهارت‌های لنج‌رانی و ماهیگیری
لنج، قایق بادبانی چوبی سنتی و نمادین، اسب بارکش خلیج فارس بود و برای صید مروارید، ماهیگیری و تجارت [1]
[10][13][27] ضروری بود. این شناورها که با استفاده از تکنیک‌های قدیمی ساخته شده‌اند، نمادهای قدرتمندی از میراث دریایی امارات [3][13][27] هستند. اگرچه مسابقات رسمی لنج‌رانی مانند القفال (Al Gaffal) بسیار دیرتر (۱۹۹۱) [1]
[5] تأسیس شدند، مهارت‌های مورد نیاز برای بادبانی و هدایت این قایق‌ها مدت‌ها قبل از سال ۱۹۷۱ [10][18] بسیار پیشرفته و ارزشمند بودند. تقریباً مسلم است که مسابقات غیررسمی و آزمون‌های دریانوردی بین خدمه لنج‌ها، شاید به‌طور خودجوش یا در طول جشنواره‌ها [4]، برگزار می‌شد. فقط مهارت و تلاش بدنی مورد نیاز برای هدایت و مانور این شناورهای بزرگ را تصور کن، در حالی که خدمه اغلب صرفاً به قدرت عضلانی برای بالا کشیدن بادبان‌های عظیم [8][10] متکی بودند. جالب اینجاست که مسیرهای مورد استفاده لنج‌های صید مروارید در بازگشت به خانه، الهام‌بخش مسیرهای مسابقات مدرن [1][8] بوده‌اند. ماهیگیری نیز برای بقای روزانه در جوامع ساحلی [13][15][27] اساسی بود. روش‌های سنتی شامل تله‌هایی مانند Al-Hadhrah (محوطه‌هایی از شاخ و برگ نخل) یا Al-Maskar (سازه‌های سنگی با استفاده از جزر و مد) [15] بود. گرفتن ماهی‌های به دام افتاده گاهی به ابزارهایی مانند میله آهنی (Nira) یا تور (Sahila) [15] نیاز داشت. ماهیگیری شاید از نظر جسمی کمتر از غواصی شدید بود، اما نیازمند دانش دریایی، مهارت‌های هدایت قایق و کار بدنی [15] بود. در مجموع، صید مروارید، هدایت لنج و ماهیگیری جوهر زندگی ساحلی در دبی قبل از سال ۱۹۷۱ بودند که نیازمند توانایی بدنی و نهادینه کردن یک فرهنگ دریایی منحصربه‌فرد [11][13][4][27] بودند.
افق‌های جدید: طلوع نفوذ ورزشی بریتانیا
رابطه بین منطقه‌ای که بعدها به امارات متحده عربی تبدیل شد و بریتانیای کبیر به اوایل قرن نوزدهم [24][29] بازمی‌گردد. معاهداتی مانند معاهده عمومی دریایی ۱۸۲۰ و آتش‌بس دائمی دریایی ۱۸۵۳ منجر به شناخته شدن این منطقه به عنوان امارات متصالحه [32][33] شد. بعدها، قرارداد انحصاری ۱۸۹۲ عملاً شیخ‌نشین‌ها، از جمله دبی، را تحت‌الحمایه بریتانیا قرار داد و روابط خارجی و دفاع را تحت کنترل بریتانیا [24][32][33][35] درآورد. این حضور بریتانیا، عمدتاً اداری و نظامی، تا سال ۱۹۷۱ [28]
[31][35] ادامه داشت. طبیعتاً، این دوره طولانی شاهد ورود فرهنگ بریتانیا، از جمله ورزش‌های آنها، به صحنه محلی [18]
[23] بود.
معرفی ورزش‌های غربی
در حالی که ورزش‌های سنتی اماراتی از نظر فرهنگی غالب بودند، حضور بریتانیا ورزش‌های غربی مانند کریکت و فوتبال را، در ابتدا برای تفریح پرسنل بریتانیایی مستقر در آنجا [18][23]، به ارمغان آورد. به عنوان مثال، کریکت ریشه‌هایی دارد که به پرسنل نظامی بریتانیا در زمان جنگ بازمی‌گردد که زمین‌هایی را در نزدیکی پایگاه‌های هوایی در شارجه 
[30] برپا کردند. پس از جنگ، مهاجران به استفاده از این امکانات ادامه دادند که منجر به مسابقات دوستانه بین ساکنان شارجه و دبی [30] شد. فوتبال نیز احتمالاً از طریق کانال‌های مشابهی معرفی شد و محبوبیت آن به تدریج در طول زمان [18] افزایش یافت. اگرچه انجمن‌های رسمی فوتبال و تیم‌های ملی پس از سال ۱۹۷۱ [18][32]
[37] به وجود آمدند، بذرها در این دوره اولیه بریتانیا کاشته شدند.
باشگاه‌ها، امکانات و تعاملات اولیه
با رشد جامعه مهاجران، که عمدتاً بریتانیایی بودند، نیاز به مکان‌هایی برای معاشرت و ورزش [23] نیز افزایش یافت. باشگاه کانتری دبی (DCC)، که رسماً در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد اما احتمالاً قبل از آن به‌طور غیررسمی فعال بود، یک نمونه کلیدی [23] است. این باشگاه که بر اساس مدل «باشگاه بریتانیایی» بود، در ابتدا به مهاجران اروپایی خدمات ارائه می‌داد و زندگی اجتماعی و ورزشی [23] را فراهم می‌کرد. زمین گلف شنی آن به یک جاذبه اصلی تبدیل شد، به‌ویژه برای مردانی که در طول تابستان‌های گرم [23] می‌ماندند. این زمین اولیه در تثبیت گلف در دبی بسیار مهم بود و حتی در دهه ۱۹۷۰ میزبان نمایشگاه‌هایی با گلف‌بازان حرفه‌ای [23] بود. DCC همچنین از اسکواش، تنیس، بدمینتون و اسنوکر [23] حمایت می‌کرد. راگبی نیز در اوایل ریشه دوانید و باشگاه Dubai Exiles از بازی‌های غیررسمی مهاجران 
[25] پدید آمد. تا سال ۱۹۷۰، Exiles در برابر تیم‌های نظامی بریتانیا و باشگاه‌های جدید در ابوظبی [25] بازی می‌کردند. جالب توجه است که اولین تورنمنت راگبی هفت‌نفره دبی (Dubai Rugby Sevens) در سال ۱۹۷۰ آغاز شد و پایه و اساس رویداد بزرگ بین‌المللی امروزی [25] را بنا نهاد. همچنین تعاملات ورزشی اولیه‌ای بین مهاجران و مردم محلی وجود داشت. گزارش شده است که تیم‌هایی مانند الزمالک (Al-Zamalek) (پیش‌درآمد باشگاه الوصل (Al Wasl SC)، تأسیس شده در ۱۹۶۰) در دهه ۱۹۶0 در برابر تیم‌های مهاجران 
[26]
[34] بازی می‌کردند. مشارکت اعضای خانواده حاکم، مانند جناب شیخ احمد بن راشد آل مکتوم و جناب شیخ محمد بن راشد آل مکتوم با الزمالک (Al-Zamalek)، علاقه رو به رشد محلی، به‌ویژه به فوتبال [26] را نشان می‌دهد. بنابراین، در حالی که ورزش‌های سنتی همچنان محوریت داشتند، حضور بریتانیا ورزش‌های سازمان‌یافته غربی و اولین باشگاه‌ها را معرفی کرد و زمینه را برای رشد آینده [23][25][26][30] فراهم نمود.
میراث دوران پیش از فدراسیون
با نگاهی به دبی درست قبل از تشکیل امارات متحده عربی در سال ۱۹۷۱، ترکیبی جذاب در چشم‌انداز ورزشی آن می‌بینیم. از یک سو، فعالیت‌های سنتی عمیقاً ریشه‌دار وجود داشتند که از صحرا و دریا [13][7][27] نشأت گرفته بودند. از سوی دیگر، بذرهای ورزش‌های غربی که عمدتاً از طریق حضور بریتانیا معرفی شده بودند، شروع به جوانه زدن [18][23][30] کرده بودند. مهارت‌های سنتی که در طول قرن‌ها تقویت شده
رایگان امتحان کنید