رازهای بیابان امارات: سرعت تازی، هنر قوش‌بازی و خرد بادیه‌نشینان
۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
کپی لینک
منابع
44
نمایش منابع در متن
Novotel-dubai-world-trade-centre
Bookmybooking
Forevertourism
Focus Hidubai
Travelsaga
Twocontinents
Dxboffplan
Arabianbusiness
Archive Aramcoworld
Dxbnewsnetwork
Dxbnewsnetwork
Uaestories
Uw360
Qatarmarine
Mexicohistorico
Agulhasocean
Gradesfixer
Resources Enwwf
Propertyfinder
Dubaiasitusedtobe
Magnumphotos
Dubaiexiles
Magzoid
En Wikipedia
Britannica
En Wikipedia
Alwaslsc
Astrosafe
Mexicohistorico
Uaeerf
Selvagroups
Uaeerf
Dubai
Tbsnews
Nextlevelrealestate
En Wikipedia
Econstor
Pwc
Dayoutdubai
Uae Platinum-heritage
Adcsio Uaeerf
Uaestories
Emiratesequestriancentre
Dubaying
بیابان وسیع عربستان فقط شن و سکوت نیست؛ این منظره‌ای است که عمیقاً سنت‌های منحصربه‌فرد اماراتی و سبک زندگی را شکل داده است
[31]
[10]. برای هزاران سال، مردم بادیه‌نشین در اینجا شکوفا شدند و تدبیر و تاب‌آوری باورنکردنی را توسعه دادند[31]
[32][10]. این ارتباط، ورزش‌های سنتی بیابانی را به وجود آورد، نه فقط سرگرمی، بلکه بخش‌های حیاتی از میراث فرهنگی که از ضرورت زاده شده‌اند
[29]
[11]. این فعالیت‌ها ارزش‌های اصلی بادیه‌نشینان را منعکس می‌کنند: شجاعت، صبر، استقامت و احترام عمیق به طبیعت و همراهان حیوانی‌شان
[30]
[33]. بیایید برخی از این ورزش‌های بیابانی جذاب را که دبی به آن‌ها شهرت دارد، بررسی کنیم – سرعت برق‌آسای مسابقه سالوکی، هنر باستانی شکار سنتی با شاهین‌ها و سالوکی‌ها، و خرد جاودانه مسیریابی در بیابان – که دریچه‌ای به گذشته غنی بادیه‌نشینی امارات ارائه می‌دهد[11][29]
[3]
[14]
[21]
[5][32].
تازی عربی: سرعت و میراث سالوکی
ریشه‌های باستانی و همراهی بادیه‌نشینان
با سالوکی آشنا شو، که اغلب تازی عربی نامیده می‌شود – یکی از قدیمی‌ترین نژادهای سگ اهلی شده در جهان، با ریشه‌هایی عمیق در تاریخ خاورمیانه که احتمالاً به ۵۰۰۰ تا ۷۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد
[22]
[8]
[6]
[41]
[42]
[20]
[25]. برخی می‌گویند نام آن‌ها از شهر سلوک در یمن گرفته شده، و برخی دیگر از قبیله بنی سلوک، که گمان می‌رود از اولین کسانی بودند که این نژاد را گرامی داشتند[20][6][42]. برای قبایل بادیه‌نشین، این سگ‌ها چیزی فراتر از حیوانات خانگی بودند؛ آن‌ها شرکای ضروری بودند که به خاطر سرعت باورنکردنی، هوش تیز، استقامت تزلزل‌ناپذیر و وفاداری عمیق‌شان تحسین می‌شدند[14][6]
[44]. در محیط سخت بیابان که غذا کمیاب بود، شکار یک ورزش نبود، بلکه بقا بود، و سالوکی‌ها نقش کلیدی در تکمیل رژیم غذایی بادیه‌نشینان داشتند و غزال‌ها، خرگوش‌ها و روباه‌ها را تعقیب می‌کردند
[19][22][41]
[40][11][14]
[34][20].
هیجان تعقیب: از شکار تا مسابقه
اغلب، شکار یک تلاش تیمی بود. این را تصور کن: یک شاهین از بالا طعمه را می‌بیند، درجا بال می‌زند تا مکان آن را نشان دهد، در حالی که در پایین، گله‌ای از سالوکی‌های چابک در سراسر شن‌ها به تعقیب می‌پردازند و شکارچیان با شتر یا اسب آن‌ها را دنبال می‌کنند[11][34][6]
[28]. این هم‌افزایی شگفت‌انگیز، تسلط بادیه‌نشینان بر محیط خود و درک رفتار حیوانات را به نمایش می‌گذارد[6][28]. سالوکی‌ها برای سرعت ساخته شده‌اند و به سرعت ۶۵-۷۵ کیلومتر در ساعت (حدود ۴۰-۴۶ مایل در ساعت) می‌رسند، و برخی حتی در مسابقات سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت را ثبت کرده‌اند[29][3][19][44][42][41]. این سرعت، همراه با استقامت چشمگیر، آن‌ها را به شکارچیان بیابانی بی‌نظیری تبدیل کرده بود[20][6][44]. آن‌ها در دو نوع پوشش مو وجود دارند: «الحص» (Al Hoss) صاف و براق، و «الاریاش» (Aryash) پردار و زیبا[34][6][42]. با مدرن شدن امارات متحده عربی و کاهش ضرورت شکار و افزایش مقررات به دلیل قوانین حفاظت از محیط زیست، راه جدیدی برای تجلیل از مهارت‌های سالوکی پدیدار شد: مسابقه[11][41]
[16][21]
[26]
[9]
[39][29].
مسابقات مدرن سالوکی در امارات متحده عربی
آنچه به عنوان مسابقات غیررسمی بیابانی بین صاحبان آغاز شد، به یک ورزش میراثی سازمان‌یافته و بزرگ تبدیل شده است، به ویژه در دبی و ابوظبی محبوبیت دارد[41][39][29][3][20]. پیشگام این حرکت، مرکز میراث حمدان بن محمد (HHC) است که رویدادهای معتبری مانند مسابقات قهرمانی سالوکی را در پیست المرموم دبی برگزار می‌کند[3]
[7][14]
[4][20]. این مسابقات قهرمانی، شرکت‌کنندگانی را از سراسر امارات و کشورهای همسایه خلیج فارس جذب می‌کند و جذابیت منطقه‌ای این ورزش را برجسته می‌سازد[3][4][39]. مسابقات معمولاً مسافت‌هایی از ۱۰۰۰ تا ۲۵۰۰ متر را پوشش می‌دهند و هم سرعت و هم استقامت را می‌سنجند، با دسته‌بندی‌هایی برای آماتورها و حرفه‌ای‌ها، نرها و ماده‌ها[3][7][14][4][8]. برای شبیه‌سازی اخلاقی تعقیب، مسابقات مدرن اغلب از سیستم‌های طعمه مصنوعی استفاده می‌کنند، گاهی اوقات حتی یک غزال رباتیک، که غرایز سگ‌ها را بدون آسیب رساندن به حیات وحش، تیز نگه می‌دارد[14][41][39]. برنده شدن، اعتبار و جوایز جدی به همراه دارد – به جوایز نقدی هنگفت، گاهی تا ۱۰۰,۰۰۰ درهم امارات، و حتی خودروهای لوکس فکر کن[29][4][41][39]. این حرفه‌ای‌گری و سرمایه‌گذاری، محبوبیت این ورزش را به طور قابل توجهی افزایش داده است[7][8][41].
حفظ میراث
خالص نگه داشتن نژاد سالوکی و زنده نگه داشتن میراث آن از اهمیت بالایی برخوردار است[14]
[35][39]. سازمان‌هایی مانند مرکز سالوکی عربی در ابوظبی، که در سال ۲۰۰۱ تأسیس شد، به این مأموریت اختصاص یافته‌اند[20][35][25][42]. به عنوان اولین مرکز از این نوع، بر حفظ خطوط خونی خالص، حمایت از صاحبان با منابعی مانند مراقبت‌های بهداشتی و ثبت‌نام، مستندسازی شجره‌نامه‌ها و آموزش عمومی تمرکز دارد[20][35][25]. برنامه‌های اصلاح نژاد با دقت ویژگی‌هایی را که بادیه‌نشینان برایشان ارزش قائل بودند – سرعت، استقامت، هوش، وفاداری – حفظ می‌کنند، در حالی که از شیوه‌های مسئولانه اطمینان حاصل می‌کنند[22][35]
[36]. حتی ممکن است مسابقات زیبایی سالوکی را در رویدادهایی مانند ADIHEX ببینی که ظرافت این نژاد را در کنار توانایی‌های ورزشی آن جشن می‌گیرند[22][25][36][42]
[43]. در نهایت، مسابقات سالوکی امارات چیزی فراتر از هیجان ارائه می‌دهد؛ این یک ارتباط پر جنب و جوش با گذشته بادیه‌نشینی است، مهارت‌ها را حفظ می‌کند و نسل‌های جدید را در مورد فرهنگ غنی بیابانی خود آموزش می‌دهد[14][34][19][6][3][7][42][39]. شرکت در یک مسابقه راهی فوق‌العاده برای تجربه این جنبه منحصربه‌فرد از میراث اماراتی است[29].
هنر بقا: شیوه‌های شکار سنتی بادیه‌نشینان
شکار برای زندگی
برای مردم بادیه‌نشین شبه‌جزیره عربستان، شکار سنتی فقط یک سرگرمی نبود؛ بلکه برای بقا در چشم‌انداز طاقت‌فرسای بیابان کاملاً ضروری بود[30][11]
[24]
[37][40][31]. در محیطی که منابع کمیاب بودند، توانایی آن‌ها در شکار، همراه با مهارت‌های باورنکردنی شرکای حیوانی‌شان مانند شاهین‌ها و سالوکی‌ها، برای تأمین غذا بسیار حیاتی بود[30][31][11][24]. این آن ورزشی نبود که ما امروز می‌شناسیم؛ بلکه بخش اساسی زندگی بود.
پیوند قوش‌باز
قوش‌بازی، عملی که قدمت آن در منطقه به بیش از ۲۰۰۰ سال می‌رسد، سنگ بنای سنت‌های شکار بادیه‌نشینان بود[30][11][37]. شاهین‌ها، با بینایی تیز و سرعت نفس‌گیرشان، برای شکار طعمه‌هایی مانند هوبره (Houbara bustard) و خرگوش آموزش داده می‌شدند[30][11][24][37][44][40]. پیوند بین یک قوش‌باز و پرنده‌اش فوق‌العاده عمیق بود و بر پایه صبر، اعتماد و مهارت‌هایی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده بود، بنا شده بود[30][11][40]. این پرندگان باشکوه نماد قدرت و شجاعت بودند و اعضای بسیار ارزشمندی در قبیله محسوب می‌شدند[30][37][28]. یک جنبه کلیدی، آموزش شاهین برای تحویل طعمه بدون آسیب بود، که امکان آماده‌سازی حلال را فراهم می‌کرد[40].
تعقیب سالوکی
در کنار شاهین‌ها، سالوکی‌های چابک کار می‌کردند[11][14][34][6]. همانطور که اشاره شد، این تازی‌های بیابانی اغلب با شاهین‌ها تیم تشکیل می‌دادند – پرنده طعمه را تشخیص می‌داد، سگ‌ها به تعقیب می‌پرداختند[11][34][6][28]. سالوکی‌ها در دویدن به دنبال حیوانات زمینی مانند غزال‌ها و خرگوش‌ها در مسافت‌های طولانی مهارت داشتند[11][14][20]. سفرهای شکار چیزی فراتر از غذا بودند؛ آن‌ها رویدادهای اجتماعی بودند که با به اشتراک گذاشتن مهارت‌ها و داستان‌ها در اطراف آتش‌های شبانه، پیوندها را تقویت می‌کردند[30][11]. این دانش بخش اصلی فرهنگ بادیه‌نشینی بود[30][24][39].
زمینه مدرن: حفاظت و حفظ میراث
اوضاع به طور چشمگیری تغییر کرده است. توسعه مدرن و آگاهی روزافزون از اکولوژی به این معنی است که شیوه‌های شکار سنتی تغییر کرده‌اند[29][41][39][11][26]
[23]. قوانین سختگیرانه حفاظت، مانند قانون فدرال شماره ۲۴ سال ۱۹۹۹، اکنون از حیات وحش محافظت کرده و فعالیت‌های شکار را به شدت تنظیم می‌کنند[16][21][26][9][39]. شکار حیوانات وحشی برای محافظت از تنوع زیستی تا حد زیادی ممنوع است و مجازات‌های قابل توجهی برای تخلفات در نظر گرفته شده است[21][26][9]. با این حال، با درک ریشه‌های فرهنگی عمیق قوش‌بازی و شکار با سالوکی، مقامات استثنائات کنترل‌شده‌ای را که صرفاً بر حفظ میراث متمرکز هستند، مجاز می‌دانند[21][9][23]. به عنوان مثال، قوش‌بازان اماراتی دارای مجوز می‌توانند هوبره‌های (Houbara) پرورش‌یافته در اسارت را در فصول خاص در مناطق تعیین‌شده تحت قوانین سختگیرانه‌ای که توسط نهادهایی مانند آژانس محیط زیست – ابوظبی (EAD) تعیین شده است، شکار کنند[21][9][23]. مناطق حفاظت‌شده اختصاصی، مانند منطقه شکار المرزوم، محیط‌های کنترل‌شده‌ای را فراهم می‌کنند که در آن روش‌های سنتی (فقط شاهین‌ها و سالوکی‌ها، بدون سلاح گرم) می‌توانند به طور پایدار، اغلب با استفاده از طعمه‌های پرورش‌یافته در اسارت، انجام شوند[21]. این رویکرد تضمین می‌کند که مهارت‌ها و اهمیت فرهنگی در چارچوبی از مسئولیت زیست‌محیطی زنده بمانند و تمرکز را از شکار برای امرار معاش به حفظ میراث تغییر دهند[11][21][9][23][39].
مسیریابی در شن‌ها: پیمایش و خرد راه‌یابی بادیه‌نشینان
استادان بیابان
عبور از گستره‌های بی‌پایان تپه‌های شنی را تصور کن – برای مردم بادیه‌نشین (بدوی - Bedawi) که به طور سنتی کوچ‌نشین بودند، این یک ماجراجویی نبود، بلکه زندگی بود[31][10]
[15][32]. تسلط آن‌ها بر پیمایش و مسیریابی در بیابان برای بقا اساسی بود و به آن‌ها امکان می‌داد منابع گران‌بهای آب، چراگاه برای شترها و بزهایشان، و مسیرهای تجاری حیاتی را در سراسر چشم‌انداز وسیع عربستان پیدا کنند[31][32][33]
[17]. این فقط راه رفتن نبود؛ بلکه رقصی پیچیده با خود بیابان بود.
خواندن قطب‌نمای طبیعت
چطور این کار را بدون GPS یا حتی قطب‌نما انجام می‌دادند؟ از طریق نسل‌ها خرد انباشته شده و دانش فوق‌العاده نزدیک از محیط‌شان[31][32][10][15][17]. آن‌ها آسمان را مانند یک نقشه می‌خواندند. در طول روز، موقعیت خورشید آن‌ها را به شرق و غرب هدایت می‌کرد[31][15][17]. اما اغلب، به خصوص در تابستان سوزان، با نور خنک‌تر ماه و ستارگان سفر می‌کردند
[2][31][15]. صورت‌های فلکی مانند دب اکبر یا ذات‌الکرسی به تعیین محل ستاره قطبی (ستاره شمالی)، یک نقطه ثابت در آسمان شب، کمک می‌کردند، در حالی که ستارگان دیگری مانند سهیل (Suhayl) نیز در افسانه‌های مسیریابی آن‌ها نقش داشتند[15][17]
[27]. روی زمین، آن‌ها به نقشه‌های ذهنی تکیه می‌کردند و نقاط عطفی مانند کوه‌ها، صخره‌های متمایز، چاه‌های آب ضروری و واحه‌ها را به خاطر می‌سپردند[2][15][27]. حتی تپه‌های شنی داستان‌هایی برای گفتن داشتند – شکل و هم‌ترازی آن‌ها جهت بادهای غالب را آشکار می‌کرد[31][15][17]. بادیه‌نشینان همچنین ردیاب‌های ماهری بودند و می‌توانستند ردپاها را در شن بخوانند و بفهمند چه کسی یا چه چیزی اخیراً از آنجا عبور کرده است[31]. و البته، همراه وفادارشان، شتر – «کشتی صحرا» – این سفرهای طولانی را ممکن می‌ساخت[31][15][17]
[18].
تجربه میراث بادیه‌نشینی امروز
در حالی که سبک زندگی کوچ‌نشینی اکنون نادر است، میراث مهارت‌های مسیریابی بادیه‌نشینی و پیمایش بیابان که دبی ارائه می‌دهد، زنده است و اغلب از طریق گردشگری فرهنگی به اشتراک گذاشته می‌شود[32][10]. بسیاری از تجربیات سافاری در بیابان با هدف چشاندن طعم این میراث به تو ارائه می‌شوند
[1][5][32][10]
[13]. برخی از اپراتورها، مانند Platinum Heritage که در منطقه حفاظت‌شده بیابان دبی (DDCR) فعالیت می‌کند، به طور خاص بر تجربیات فرهنگی اصیل و پایدار تمرکز دارند[2][1]
[12][18]. ممکن است خودت را در یک سفر شترسواری بیابی، در حالی که همانطور که بادیه‌نشینان برای قرن‌ها انجام می‌دادند، از میان تپه‌ها عبور می‌کنی[5][13][18]. بازدید از کمپ‌های سنتی بازسازی‌شده فرصت‌هایی برای یادگیری مهارت‌های بقا، تماشای صنایع دستی مانند بافندگی سدو (Sadu)، چشیدن غذاهای سنتی و تجربه مهمان‌نوازی افسانه‌ای اماراتی با قهوه و خرما را فراهم می‌کند[5][10][12][13][18]. با دقت به راهنماهای بادیه‌نشین گوش کن که داستان‌هایی درباره مسیریابی، زندگی در بیابان و گیاهان و جانوران محلی به اشتراک می‌گذارند؛ برخی تورها حتی جلسات ستاره‌شناسی را برای توضیح مسیریابی آسمانی ارائه می‌دهند[10][12][13]. حتی مدارس تخصصی بقا وجود دارند که از این دانش باستانی بهره می‌برند
[38]. این تجربیات فقط ماجراجویی نیستند؛ آن‌ها قدردانی از چالش‌های بیابان، تدبیر باورنکردنی بادیه‌نشینان و ارتباط فرهنگی عمیق بین مردم و سرزمین را تقویت می‌کنند[32][10][1][12].
رایگان امتحان کنید